Wat maakt dat je twijfelt? Hoe komt het dat je soms tegenstrijdige emoties voelt bij het maken van een keuze? En wat doe je dan? Waar laat jij je door leiden bij het maken van keuzes? In deze blog vertel ik over een van die momenten waar ik ondanks de beren op de weg toch mijn hart volgde. Spannend? Ja een beetje wel, misschien geeft zo’n situatie juist daarom ook zoveel meer voldoening na afloop.
Ik neem ik je even mee naar afgelopen zomer. Ik ging met een vriendin naar de Gentse feesten (mijn zomervakantie inluidden) en we hadden een topavond! Meezingen, dansen, bijkletsen, eten, nog meer dansen en heel veel gelachen.. Wat is Gent toch een geweldige stad! Op de terugweg zei ik al: ‘Ik wil morgen weer!’ Thuis plaatsten we een gezellige compilatie op Facebook. De volgende ochtend had ik een messenger bericht van een kennis op Facebook: ‘He ook in Gent zie ik! Ben je er morgen ook nog?’ Op zich geen bijzonder bericht, maar deze facebookvriend had ik zeven jaar geleden ooit twee keer gezien en gesproken en verder dus niet meer. Gelijk voelde ik heel duidelijk: ‘Ja! Daar wil naartoe!’ Ik herinnerde me hem als een gezellige man die geniet van het leven. Dat in combinatie met Gentse feesten klonk als een goede combinatie.
Dus daar begon mijn zoektocht naar wie er diezelfde dag met mij mee wilde naar Gent. Ook zo iets, zonder daar echt over na te denken, maakte ik dus gelijk de keuze om samen met iemand naar Gent te gaan. De een had een verjaardag, de ander een bruiloft, visite, weekendje weg en ga zo maar door. Bizar, iedereen reageerde enthousiast maar niemand kon mee. Heb je ook wel eens zo’n situatie gehad? Denk eens even terug. Wat voor gedachten flitsten er door jouw hoofd? Ik ging zelfs overwegen om mensen mee te vragen, die ik anders nooit mee zou hebben gevraagd. Maar nee, dat ging me toch wat te ver. Daarna kwam langzaam het besef dat het misschien zo moest zijn dat ik niemand vond die met me mee wilde naar Gent. Ondertussen kwamen de volgende berichten binnen ‘Dan sluit je toch bij ons aan.’ en ‘You’re more than welcome.’ En -tadaa- daar was het moment met tegenstrijdige emoties.
Mijn gevoel bleef hetzelfde en was heel duidelijk: ‘Ja, ik wil naar Gent!’ maar daar kwamen hele hordes beren de weg over gemarcheerd. Met spreekwolkjes erboven met als doel angst en twijfel zaaien: ‘Ga je dan alleen? Straks valt het tegen! Hij ziet je aankomen. Straks vind je geen parkeerplek’ en ga zo maar door. Symbolisch zette ik mijn koffer open en liet ik alle beren met spreekwolkjes naar binnen marcheren. Zo, opgeruimd staat netjes 😉
Daar tegenover lag de lichte linnen tas. Daar kunnen alle positieve gedachten in. Ook die flitsten fanatiek voorbij maar klonken een stuk vrolijker: ‘Luister naar je gevoel. Hoe voel je je als je alleen gaat en je hebt een leuke avond? Als je het niet probeert, dan weet je het niet. Waarom niet? Gewoon gaan. Je gaat straks toch ook een maand alleen op reis, wat je heerlijk vind, dan zou een avondje Gent toch ook wel lukken?’
Zie nu eens een zware koffer en een lichte linnen tas voor je. Je gaat op pad, welke neem je mee? Juist! Ik ook! Ik kies vaak bewust op zulke momenten om de zware koffer te laten staan en de lichte linnen tas mee te nemen. Oftewel: ik probeer me niet te laten leiden door de angst en probeer mijn gevoel te blijven volgen. Natuurlijk klinkt dit makkelijker dan het is. Voor de visueel ingestelde: ik sta eerst gewoon met in m’n ene hand de zware koffer en in mn andere hand de lichte linnen tas, dan zet ik een van de twee weer neer, dan til ik ze weer allebei op enz enz.. dat echte twijfelen dus! En het gekke is dat ik normaal gezien helemaal niet zo’n twijfelaar ben, maar de stap om alleen te gaan naar zo’n groot evenement is dan dus toch wat groot. Ik volg m’n intuïtie en probeer uiteindelijk naar mijn gevoel te luisteren. Ik kon er niet omheen.. De ‘ja ik wil naar Gent’ bleef heel duidelijk.
Ben jij een twijfelaar?
A – Misschien
B – Wie weet
C – Soms wel, soms niet
Vlak na het moment waarop ik echt m’n beslissing had gemaakt ‘Oké, ik ga gewoon en zie wel hoe de avond loopt’, kreeg ik een appje van een goede vriendin die de hele dag al in Gent was met haar tot dan toe nog anonieme scharrel maar die ik niet te pakken kreeg. ‘Mocht je nog deze kant op komen en het leuk vinden om elkaar te zien, dan hoor ik het wel.’ Yes!! Pas op, nu kan het wat vaag gaan klinken. Maar vaak als ik eenmaal m’n keuze heb gemaakt in zo’n situatie, dan gebeurt er iets waardoor het voelt als bevestiging van de juiste keuze. Of wat kan voelen als een soort beloning. Ken je dat gevoel? Ik ben me er alleen bewust van dat dit ook door mijn eigen hoofd kan worden gecreëerd.. Want als ik besloten had om niet te gaan, kwam er dan bij wijze van spreke een onwijs mooie film op tv? Afijn, dit appje van mijn vriendin was het laatste zetje waardoor ik niet veel later vrolijk en vol energie alleen in de auto stapte richting Gent, trots omdat ik m’n gevoel volgde en het vooruitzicht aan een gezellig avondje Gent.
Toch?
