Colombia – Minca: relaxen in de hangmat met prachtig uitzicht over de bergen

Mundo Nuevo in Minca is een prachtige plek! De weg er naartoe was meer afzien dan de hele 4-daagse hike bij elkaar (tip: ga lopen en laat je bagage boven brengen) het is het meer dan waard..

Ik vertrek in Santa Marta om 17.00 uur bepakt en bezakt naar de plaats waar de bus naar Minca vertrekt. Het is maar een klein stukje maar met deze temperaturen, druktes op straat, het adres op een briefje van 1,5 x 1,5 cm en wat gevraag kom ik aan op de plek van bestemming. Het zweet loopt ik straaltjes over mijn rug. Onderweg klets ik met een Nederlands stel uit Amsterdam, leuk om zo even kennis met elkaar te maken en bleek zelfs dat we een gemeenschappelijke bekende hebben.

Na ongeveer 45 minuten stap ik uit in Minca. Mijn backpack wordt van het dak gehaald. Omdat ik verder moet op de motortaxi besluit ik mijn slippers om te ruilen voor mijn gympen. Het flitst en regent zachtjes dus ook mijn regenjas gaat aan. Mijn backpack ligt voor de chauffeur op het stuur. Goed voorbereid stap ik met mijn dagrugzak achterop. Tenminste, dat dacht ik….

Gelijk bedenk ik me als we het pad opgaan dat het meer motorcross is. Ik houd me stevig vast vanachter en probeer maar gewoon mee te veren met de hobbels. Totdat we na 5 minuten in een enorm modderbad terecht komen. Na wat geslip wordt er aan me gevraagd of ik een klein stukje wil lopen. Je begrijpt het, mijn blauwe gympjes zakken weg in de modder en als ik een stap wil zetten merk ik dat ze en vast blijven zitten en dat ik geen grip heb. Zo strompel ik wat onhandig naar boven, verlies mijn schoen steeds bijna en glibber wat omhoog. Na de bocht zie ik dat mijn chauffeur buiten zicht is en ik dus nog wat verder zal moeten ploeteren.

Ja er mag gelachen worden, ik deed het zelf ook. Heb je zojuist vier dagen prima gehiked, alle modderpaden volbracht zonder te vallen, sta ik hier, in de middle of nowhere, in het donker terwijl het flitst, onhandig te klungelen op een modderpad. En het ergste is nog, dat ik nauwelijks verder kom. Ik glijd steeds weg en mijn schoenen, die inmiddels bruin zijn in plaats van blauw, zuigen steeds vast. Geïnspireerd door de inheemse stammen uit de jungle waarbij de vrouwen altijd op blote voeten lopen, besluit ik mijn gympen uit te trekken en op mijn blote voeten verder te lopen. Hoe zij dat doen begrijp ik steeds minder, want ik glibber nog steeds alle kanten op en heb nog steeds geen grip. Als ik iemand anders zo zie ploeteren als ik hier op dit moment doe, dan zou ik denk ik echt in mijn broek plassen van het lachen.

Uiteindelijk bereik ik wat stenen, glibber de stenen op en zo kom ik weer verder. Na de volgende bocht zie ik mijn chauffeur wachten. Die ziet mij op blote voeten aan komen lopen, ik lach en mopper tegelijk en ik leg hem uit dat mijn wandelschoenen in de backpack zitten die hij bij zich had. Oké, wat nu? Mijn hoofd ratelt. Ik vraag hem of het misschien niet slimmer is om te lopen maar hij geeft aan dat het verder wel te doen zal zijn. Ik vraag hem om vijf minuten want met blote voeten achterop lijkt me niet echt slim.

In de regen, in de modderige berm haal ik mijn sokken en wandelschoenen uit mijn backpack. Ik trek mijn sokken over mijn modderige voeten aan, je begrijpt dat dit een heerlijk gevoel is, om vervolgens te hopen dat mijn sokken dik genoeg zijn zodat er geen modder aan de binnenkant van mijn wandelschoenen komt. De soort van moddergympen verdwijnen in een plastic tas in mijn backpack. Zo, poging twee. Wat stoerder klinkt dan hoe ik me voel. Ik gebaar nog dat ik niet wil omvallen en als ik vraag hoeveel minuten het is en ik 20 hoor, zakt de moed uh modder me even in de schoenen. Ik heb niet veel keus dan het maar gewoon ondergaan.

Vervolgens bevind ik me de 20 minuten daarna in een mix van lachen om de hilarische situatie waar ik in zit en bang zijn. De weg is niet normaal. Ik voel me alsof ik achterop zit bij een motorcrosser, hots en bots alle kanten op, voel de motor soms wegglijden en zie een weg voor me waarvan ik denk: hoe dan?!? Het gevolg: ik sluit soms maar gewoon even mijn ogen zodat ik niks zie. Mijn rugzak springt alle kanten op en springt soms ver boven mijn hoofd uit. En soms grinnik ik om het feit dat ik ook een collega heb die hier als motorcrosser juist enorm van zou genieten, tenminste als ze zelf zou mogen rijden.

Na 20 minuten ruik ik een heerlijke etensgeur en zie ik licht. Yes, we zijn er! Man man man, wat een tocht… Dus voor iedereen die naar Mundo Nuevo gaat, laat je niet afschrikken door dit verhaal, ga in de ochtend als het nog droog is en laat bijvoorbeeld je bagage naar boven brengen en wandel zelf. Prima te doen en je hebt ondertussen ook nog eens prachtig uitzicht!

Ik kan gelijk aanschuiven bij het eten en eet een heerlijke vegetarische maaltijd. Ik ben de tel kwijt qua honden en als ik in mijn dorm kom schiet er nog een poes weg. Ach, eerst douchen en slapen terwijl de regen nog steeds op het dak tikt.

De volgende dag eet ik een heerlijk gezond ontbijt, probeer ik mijn gympen weer terug blauw te krijgen en zie ik op wat voor prachtige plek ik zit. Wauw!! Het is back to basic maar juist op een hele fijne manier. De wc’s zijn buiten met een prachtig uitzicht! Ik kan erg lachen om dit soort uitgevoerde ideeën 🙂

Vervolgens plof ik met mijn leesboek in een hangmat met fenomenaal uitzicht. Dit wordt een van mijn favoriete plaatsen vermoed ik.

Twee dagen breng ik door met lezen in de hangmat, kletsen met andere reizigers, ochtendyoga, genieten van het uitzicht, kijken naar mooie zonsondergangen en heerlijk gezond eten (vers uit de eigen tuin).

Maar, je kunt hier in de omgeving ook prachtige wandelingen maken naar een waterval of een uitzichtpunt. Je kunt een koffie- of cacaotour doen. Er zijn zelfs vogeltours, want het schijnt een prachtig vogelgebied te zijn. Een aanrader voor iedereen die echt even wilt genieten van de rust en de natuur.

Ik ga nu richting het strand voor een paar dagen relaxen en een bezoekje van twee dagen aan Tayrona National Park.