Wie heeft ook wel eens in een stormachtige periode van zijn leven gezeten? Wat deed jij toen?
Ik vertrok naar Oeganda. Wie herkent zichzelf in mijn persoonlijke verhaal waarin ik een grote beslissing nam, waar ik tot op de dag van vandaag blij om en trots op ben? Zo’n sprong in het diepe, die ook best wel spannend is, maar waarvan je voelt: Ja, dit ga ik doen! De komende weken kun je mijn verhaal hier over lezen, vandaag #1.
Het is juni 2012 en in een onstane stormachtige twijfelperiode in mijn relatie van 6,5 jaar besloot ik om binnen twee weken naar Oeganda te vertrekken om me vier weken volledig in te zetten in Opvanghuis Amecet. Ik schakelde plotseling tussen de afwachtstand naar het zelf nemen van de regie. En dat voelde vanaf het moment dat ik de keuze maakte enorm goed. In opvanghuis Amecet worden wees- of zieke kinderen voor kortere/langere tijd opgevangen en als de familie in staat is, wordt het kind terug naar de familie gebracht. Het werd hoe dan ook een bijzondere reis…
Twee weken later was ik na een lange, maar prima reis in Soroti. De busreis in Oeganda van Kampala, naar Soroti is er een die ik niet snel zal vergeten: een hoop mensen, eten (halve kippen en beef op spies en geroosterde bananen) en heel veel stops later waren we in Soroti. De laatste drie uur was het wegdek erg slecht en deed het me denken aan zo’n simulator die wel eens op de kermis staat en alle kanten op schud en gaat.. Heftig! Zeker als je hutje mutje zit, het warm is en er overal bagage en mensen staan en zelfs door de hobbels nog bagage op je hoofd valt. Zie je het voor je? Ik grinnikte er maar om en onderging het. Ik had geen idee hoe ver we waren en hoe lang het nog zou duren. Niet te veel nadenken en meehobbelen, soms zelfs echt los van mijn stoel de lucht in. Het wordt soms ook de popcornbus genoemd. Snap je m? Zoals mais in de magnetron springt voordat het popcorn wordt 😉 Onderweg veel moois gezien en zitten genieten.
Iedereen die in Amecet werkt wordt ‘Aunti’ genoemd, dus ik ben vanaf aankomst Aunti Willemijn. Een rondleiding, een koude douche, een vluchtige groet aan huisdier gekko en ik duik in mijn eigen klamboetentje. In het onderste bed van een houten stapelbed.
De volgende ochtend..
Ik kijk op en zie een Afrikaanse vrouw zitten op een klein houten stoeltje op de veranda. Als ik beter kijk zie ik dat ze twee opgerolde doeken vast heeft. Haar ogen staan mat met nog een sprankje hoop… Wanneer de eigenaresse van opvanghuis Amecet haar ziet en vraagt wat we voor haar kunnen doen, komen we erachter dat in ieder doek een heel kleine baby’tje ligt gewikkeld. De Afrikaanse vrouw is de moeder van deze pasgeboren tweeling. Ze zijn vijf weken te vroeg geboren en prematuur baby’s. Ze vertelt bedroefd dat ze geen borstvoeding heeft en dat het ziekenhuis haar heeft weggestuurd omdat ze niks voor haar kunnen doen. Hoopvol vraagt ze of Amecet haar pasgeboren zoon en dochter kan helpen. Ik volg dit alles vanaf een afstandje, maar kom nu in actie.
Niet veel later heb ik een klein donker jongetje in m’n armen. Wegen (1530 gram), wassen (in een teil op de grond), aankleden en gelijk voor onderzoek naar de dokterspost. Hij en zijn zusje (1560 gram) krijgen beiden een infuus voor medicijnen, op dit moment is nog niet duidelijk of ze Hiv hebben, uit voorzorg wordt gelijk gestart. Iedere 2 uur vindt het verschonen, temperaturen en fles geven plaats, met tussendoor donkere kraaloogjes die me aankijken. Broer en zus slapen naast elkaar. Nauwkeurig worden ze de hele dag in de gaten gehouden en verzorgd
Zo verliep mijn 1e dag als vrijwilliger in opvanghuis Amecet in Oeganda..