Gekgenoeg voel ik me hier gelukkig. Ik kan de storm in Nederland laten en duik even volledig in het vrijwilligerswerk in Oeganda.
Wie herkent het als ik zeg: Als kind riep ik al ‘Ik wil vrijwiliggerswerk gaan doen in Afrika’? Ik was zo’n meisje, die na de beroepen als stewardes, kapster en juf, zei dat ik vrijwilligerswerk wlde gaan doen in Afrika en later ook juf in een ziekenhuis. De beelden die ik op tv zag en de verhalen die mijn ouders vertelden fascineerden me toen al. De wens om juf te worden bleef en kwam uit, ik werk nog steeds met veel plezier in het onderwijs. Maar het vrijwilligerswerk was nooit helemaal uit mijn hoofd gegaan en dit voelde als het moment. Zou ik me daarom zo gelukkig voelen of kwam dit door wat ik meemaakte? Ik geef je hieronder een kijkje in mijn indrukken..
Ik heb er inmiddels ook een aantal werkdagen opzetten. Je hebt A-shifts en B-shifts en bent altijd een ochtend of avond vrij. Ideaal! Een keer per week draai je een avond- en nachtdienst. Maar eerst even terug naar mijn tweede werkdag Na het ochtendritueel van alle baby’s, peuters en kleuters uit bed halen, in bad doen (teiltje op de grond) en de fles geven met de kleintjes (kinderen van 1 tot 4) naar de verranda om te spelen. Sommigen zijn echt ondeugend. Die smoeltjes.. fantastisch! En dan ook hier proberen duidelijk en consequent te zijn valt niet altijd mee, zeker omdat de Oegandezen hier duidelijk wat makkelijker in zijn. Je begrijpt mijn twijfel tussen de ‘juf’ in me en de ‘reiziger’ in me die zich ook graag aanpast aan de gebruiken en rituelen van het land wat ik bezoek.
Naast spelen en flesjes geven, is het veel luiers verschonen. Dit is een hele klus met die katoenen doeken aan de binnenkant, plastic doeken aan de buitenkant en al dat geknoop. En dan is het dus de kunst om het plastic niet kapot te trekken als je soms nog maar een klein stukje over hebt voor het knopen. Voor de visuele lezers, dit doet me denken aan het dichtknopen van een ballon. Ja, inlcusief dezelfde frustratie, alleen beweegt deze ballon ook nog af en toe, of nog erger, gaat huilen omdat hij vindt dat het heus wel wat sneller kan allemaal. En daar heeft de kleine man dan ook nog gelijk in, want ik heb het op deze eerste dag nog niet helemaal in de vingers.. Sorry vriend, het gaat morgen vast al sneller. Billendoekjes mogen alleen bij uitzondering gebruikt worden als het echt nodig is, dus een hele improvisatie bij drie poepluiers. Hopelijk gaat ook dit wennen.. Er wordt hier in dit soort situaties dan lachend (en met de neus dicht) tegen elkaar gezegd: T.I.A. (This is Africa).
Na werktijd kun je me vaak vinden bij Michael. Hij een jongen die is achtergelaten in het ziekenhuis. Zijn moeder gaf haar aan een schoolmeisje en zei zo terug te komen maar kwam niet meer terug. Ze weten dus helemaal niks van deze jongen, maar ze denken dat hij ongeveer 1 jaar is en een hersenbeschadiging of spasme heeft. Hij had vandaag verhoging en huilt veel. Wanneer je hem oppakt is hij stil, hij heeft echt nog behoefte aan de veiligheid en nabijheid. Dit heb ik hem zoveel mogelijk proberen te geven. Geen enkele moeite en sommige donkere ogen kun je gewoon niet negeren, vooral niet als de blik verandert en je rust voelt als je hem oppakt.
Natuurlijk kom ik ook wel eens buiten de muren van opvanghuis Amecet waar ik me de komende vier weken inzet als vrijwilliger. Samen met een andere vrijwilligster ben ik naar Soroti (‘in Town’) gelopen, dit duurt zo’n 10 minuten en is prachtig. Overal fietsen, brommers, auto’s, voetgangers en boda’s (fietsers en brommers waar je achterop kunt zitten als een taxi). In de hoofdstraat veel kleine winkeltjes, veel kleuren en geuren en een supermarkt. Denk aan de geuren als je een verse kraam met specerijen treft op een multi-culti markt zoals de zaterdagmarkt in Antwerpen.
Bij de bank waren we niet de enige: 30 wachtende mensen voor ons, gelukkig stonden er banken in de schaduw en het is ten slotte Afrika, dus waarom zou je je hier druk over maken.. Denk je eens in hoe de Nederlandse gezichten zouden staan bij 30 wachtenden en denk hierna eens aan een paar donkere Oegandese hoofden waarbij je totale ontspanning ziet en niks geen zucht of irritatie. Wauw! Wat een contrast! Dit wil ik blijven onthouden.. Na wat boodschapjes terug met een boda gegaan (met z’n 3en op een brommer), ondertussen genietend van een fietser met een bos hout achterop, een vrachtwagen vol met mensen erbovenop, een brommer met een gezin van vijf… De beelden die ik heb van Afrika, komen zo aan me voorbij hier in Oeganda.. te gek!
Verder ben ik vaak onder werktijd te vinden in de medicijnkamer om te helpen met de 6 prematuurtjes. Zo klein en zo lief.. Iedere 2 uur temperatuur opmeten, luier verschonen en dan de fles geven of sondevoeding geven, wat ik hier geleerd heb. Als je zo’n kleintje in je armen hebt en ze je met hun donkere kraaloogjes aankijken, dan voel ik me echt intens gelukkig. Ik ben realistisch. Ik ga hier niet het verschil maken, ik kom alleen volledig mijn steentje bijdrage in de weken dat ik hier ben. Ik probeer een glimlach te bezorgen, te zorgen en wat extra liefde te geven, meer kan ik niet doen. Wat voelt het goed om dit te kunnen doen en wat hoop ik dat de kleintjes stabile blijven. Van een van de kleintjes is de toestand best zorgwekkend en twee anderen zijn soms ook onrustig. Vandaag om 19.00 uur viel de stroom uit en normaal gezien heeft deze kamer altijd stroom via een generator. Nu dus niet.. Daar zit je dan, met een baby in je armen en een zaklamp om te zien wat je doet. Een bijzondere situatie, waar ik een glimlach van krijg..
