Naast het vrijwilligerswerk in opvanghuis Amecet ben ik een dag in de week vrij. Wat krijg ik mee van het prachtige Oeganda?
Wat valt me op? Welke geuren spreken me juist wel en welke juist niet aan? Ik omschrijf hier een greep uit wat ik doe en zie op de dagen dat ik vrij ben.
Samen met een andere vrijwilligster zijn we op een vrije dag een een stuk gaan lopen, de andere kant op, richting de village (dorpjes). Gewoon even een kijkje in Oeganda als land. Huizen in allerlei soorten en maten, rondavels (ronde huisjes met een rieten dak), kraampjes van takken en veel kleine winkeltjes. Overal horen we mzungu en kinderen zwaaien of komen aangerend. Wat blijft dat toch fantastisch! Je moet je voorstellen dat je iedere keer wanneer je mzungu hoort, je ogen het geluid volgen (soms dichtbij en soms ver af) en soms duurt het even voor je het stralende koppie of de zwaaiende volwassenen ziet. Ja de volwassen dus ook. Groot of klein: vanachter een muurtje, uit de deuropening, half verschoven achter de benen van hun moeder, achterop de brommer, hangend uit een auto, bovenop een vrachtwagen.. Maar vervelend voelt het nooit. Ik voel me veilig en totaat niet ongemakkelijk..
Onderweg staat er een grote vrachtwagen midden op de weg met pech. Er liggen mannen onder en hier daar liggen wat slippers en schoenen. Alle fietsers, brommers en auto’s gaan er keurig omheen, niemand die hier een probleem van maakt. Weer zo’n TIA momentje 😉 We slaan een onverharde weg in en lopen nog wat verder en komen echt bij een village met ronde huisjes. Sommigen zijn hier zelfs van leem. Geweldig om te zien en zo door het prachtige groene landschap te lopen. We zien nog jongetjes spelen met een fietsband en een stokje, echt het hoepelen van vroeger. Zo mooi!
We nemen vervolgens een boda naar Soroti. Ik kies vaak voor de fiets, omdat ik alles dan langzamer aan me voorbij gaat en ik dus langer kan genieten van alles om me heen. Natuurlijk voel ik me ook wel een beetje bezwaard om iemand in deze hitte te laten zwoegen op de fiets, terwijl ik als een ‘prinsesje’ achter op zit. Maar ik besef ook dat dit zijn werk is en ik hem dus juist werk bezorg. En dus overheerst het goede gevoel.
De markt is mijn favoriete stuk van Soroti. Donker door de nauwe looppaden en langs de volle kramen met fruit, kruiden (heerlijke geuren en kleuren), slippers gemaakt van autobanden, de slager (lees: de grote stukken vlees hangen op en ruik je van ver.. die geur kan ik maar moeilijk verdragen), de kipboer, stoffen en plastic wasteilen. We besluiten een rolex te eten. Een rolex? Voordat je net als ik de associatie legt met het horloge, het is een dunne ‘wrap’ met hierin een gebakken omelet met paprika en ei met de nodige kruiden. Zo lekker! En zo welkom na alle rijst 😉
Ook hier is het foto’s maken en terug laten zien weer een groot succes. Wat een geschater en gelach iedere keer!
Aan het eind van de middag lopen we terug langs de sportvelden. Wat is het er druk! Er wordt veel gevoetbald, maar ook gevolleybald. We willen eigenlijk graag even bij de volleybal gaan kijken en misschien wel even meedoen, maar we moeten voor het donker thuis zijn en dus lopen we door. We kijken al wandelend naar het voetbal. Sommige hebben mooie voetbalschoenen aan, andere spelen op hun blote voeten. En het veld.. Laten we zeggen dat het geen keurige vlakke groene mat is ;). Stukjes gras, pollen en veel zand. Het maakt niet uit, het blijft voetbal en ook hier gaat het er fanatiek aan toe! Te gek! Langs de waterput, waar de jerrycans door iedereen worden gevuld, lopen we weer naar Amecet terug..
Wie herkent de omschrijvingen vanuit hetzelfde of een ander stukje Afrika?
