Over de hele wereld wonen mensen met verschillende achtergronden en culturen en allemaal met hun eigen verhaal. Deze verhalen wil ik ‘vangen’ op beeld.
Zoals wellicht al wel bekend is doe ik graag de dingen waar ik blij van word. Reizen, fotograferen, dansen… Het is allemaal al een keer voorbij gekomen. In Op weg #16 vertelde ik wat me zo aanspreekt in fotograferen. En hoe gaaf zou het zijn als ik dit kan combineren in mijn wereldreis.
Vorige week ben ik naar de World Press Photo expositie geweest in de Nieuwe Kerk aan de Dam in Amsterdam. Erg indrukwekkend zijn de verschillende foto’s die een verhaal vertellen van over de hele wereld. Alle emoties zijn vastgelegd: blijdschap, geluk, vreugde, leed en verdriet. Dat is wat me raakt in een foto.
Niet alleen de mensen op het beeld vertellen een verhaal, ook de fotograaf achter de foto. Zo lees ik op dit moment het boek ‘Dit is wat ik doe. – Fotograferen in tijden van liefde en oorlog.’ van Linsey Addario Zij is een fotojournalist en reist af naar de meest gevaarlijke plekken. Zij omschrijft hoe het voor haar is om dit werk te doen. Daarnaast belicht zij ook het verhaal achter de foto’s. Zeer indrukwekkend.
Iedereen heeft een verhaal. Dat boeit me. Als ik iemand zie of spreek, denk ik ook vaak: ‘Goh, hoe zou zijn of haar leven er hebben uitgezien?’ of ‘Wat maakt dat hij nu zo reageert of kijkt?’. Om een voorbeeld te geven: Ik reed laatst in mijn auto door mijn woonplaats en ik zag drie personen vrolijk lachend arm in arm lopen. Ik kreeg er een glimlach van. (Jullie krijgen nu vast een bepaald beeld in je hoofd.) Ik zal de personen wat preciezer omschrijven: de middelste vrouw was een buitenlandse vrouw en droeg een hoofddoek. Links van haar liep een jongen van ongeveer 12 jaar, het zou haar zoon kunnen zijn. Rechts van haar liep een blonde vrouw. (Verandert het beeld nu in jullie hoofd?) Ik werd zelf helemaal blij van dit beeld. In een fractie dacht ik: zal ik stoppen? Want dit zou ik willen vastleggen. Op beeld, met het verhaal erachter. Gewoon om mensen dit even te laten zien.
Hier een foto met een eigen verhaal.
Dit is baby Stephen. Op deze foto is hij 5,5 week oud. Vanuit opvanghuis Amecet in Oeganda halen we hem op, samen met zijn moeder Sarah. Hij krijgt vandaag een inenting. Zijn moeder Sarah is gehandicapt en heeft daarnaast ook zeer broze botten. Ze is niet in staat om zelfstandig naar de dokter te gaan, vandaar dat opvanghuis Amecet haar één keer in de week thuis opzoekt, het kindje weegt en adviezen geeft. Vandaag heeft hij inentingen nodig. Moeder Sarah wordt voorzichtig in- en uit de auto getild. Ik zorg voor baby Stephen, die (met een mutsje gebreid door zijn moeder en veel te grote wollen sokjes), ingewikkeld in een deken, tevreden in mijn armen ligt. Vanuit het dorpje, wat bestaat uit vijf hutjes van leem en riet, rijden we hobbelend over het onverharde rode pad naar opvanghuis Amecet. Bij Amecet gaan we aan de slag. Baby Stephen weegt nu 2.1 kilo en is nu 5,5 week oud. Hij ziet er gezond uit. Bij de geboorte woog hij 1.4 en hij viel nog af tot 1.2 kilo. De moedermelk doet zijn werk goed. En wat is het een prachtig mannetje! Bij de dokterspost krijgt baby Stephen zijn inenting. Alles verloopt zonder problemen. Hoe sterk is dit kleine mannetje nu al en hoe sterk zal hij nog moeten zijn. Wat een contrast met dit moment, waarop hij tevreden ligt te slapen. Voor hem zal heel veel in het leven niet vanzelfsprekend zijn. Maar misschien wordt dit alles voor hem zijn standaard en dus vrij normaal. Zal hij hierdoor ook minder gelukkig zijn? Het hoeft niet, een zwaar leven betekent niet per se ongelukkig, daar ben ik van overtuigd. Los van de gezondheid. Ik voel me dankbaar dat ik even een klein kijkje heb kunnen nemen in het leven van dit 5,5 week oude mannetje. Hoe zou het nu met hem en zijn moeder Sarah zijn?
Over de hele wereld wonen mensen. Mensen met verschillende achtergronden, culturen, gebruiken en allemaal met hun eigen verhaal. Deze verhalen ‘vangen’ op stilstaand beeld of in de vorm van bijvoorbeeld een documentaire lijkt me waanzinnig om te kunnen. Waar een wil is, is een weg. Daarom wil ik zeker een poging gaan wagen tijdens mijn wereldreis. Hoe dit eruit gaat zien weet ik nog niet. Dat zal ontstaan. En ik geloof erin dat dit ook kan, zonder de beste apparatuur te hebben.
Het gaat me er tenslotte om, om door middel van beelden…
…iemand te inspireren.
…Iemand even in het zonnetje te zetten.
…Iemand te laten zien en zijn zoals hij is.
…Iemand zijn verhaal te laten vertellen.
Ik zeg gewoon: wordt vervolgd 🙂
