Colombia – het prachtige groene Salento met zijn koffieplantages, de waxpalmen en de rust van de natuur

Salento en omgeving straalt door de prachtige natuur veel rust uit. Voor mij precies de juiste plek op het juiste moment. Want soms is ver weg even echt ver weg…

Vanuit Cali vertrek ik met de bus naar Salento, met een overstap in Armenie. Met een paar dagen achter elkaar verdrietig nieuws vanuit Nederland rollen de tranen zachtjes over mijn wangen terwijl het prachtige landschap aan me voorbij gaat. In mijn vorige blog lees je hier niks over, bewust, toch heb ik nu besloten het voor een gedeelte mee te nemen in mijn verhaal. Het is namelijk onderdeel van mijn reis. Het is een mooi leerproces voor mezelf in accepteren, loslaten, en leren omgaan met verdriet in een voor mij nieuwe situatie. Daar ben ik gek genoeg ook dankbaar voor, het is enorm leerzaam, maar met vlagen zwaar. Als nieuw verdriet oud verdriet mee naar boven haalt, dan kan het onverwachts een stuk intenser zijn. Het zeg maar continue zoeken naar verdriet toelaten in een omgeving waar ik niet alleen ben. Op een slaapzaal, in de bus, op een vliegveld. En tegelijkertijd geniet ik ook van al het moois om me heen. Het voelt deze dagen een beetje alsof ik in een achtbaan zit van nieuwe indrukken, geniemomentjes, rust en verdriet en het zoeken van een weg in dit alles.

La Serrana Eco Farm & Hostel is een perfecte plek om even tot rust te komen. Het heeft een prachtig uitzicht en ligt 10-15 minuutjes lopen buiten het dorpje Salento. De volgende dag besluit ik eerst even een dag voor mezelf te nemen. Ik zit de ochtend in een stoel te genieten van het uitzicht. Ik doe niks, verwonder en kom tot rust.

In de middag wandel ik wat in de buurt en ga ik in het gras op een heuvel zitten met prachtig uitzicht. Hier doe ik wat yoga en mediteer ik.

Deze nacht is er gelukkig een privekamer voor een nacht beschikbaar, waar ik dankbaar gebruik van maak. Ook geef ik mezelf een cadeautje door een (therapeutische) massage te nemen. Een bijzondere ervaring, waardoor ik mezelf na afloop helemaal opgeladen voel. Er heerst weer diepe rust en ik voel me weer goed.

Na een fantastisch gesprek met een wat ouder Amerikaans stel, die al 2,5 jaar in een truck/camper rondreizen, liepen we naar Salento, om in een knus vegetarisch restaurantje heerlijk te eten. De live muziek maakte het extra sfeervol. Ik merk dat ik na deze oplaaddag weer intens geniet van alles. En dat staat volledig los van het feit dat ik in gedachten veel bij de mensen ben, die ik het liefst zelf een knuffel had gegeven.

Salento ligt op 1900 m hoogte en heeft 4000 inwoners. Het is een prachtig stadje met vrolijk gekleurde huisjes en een gemoedelijke sfeer. Mede hierdoor ook erg toeristisch, maar niet storend vind ik. In de weekenden komen ook veel Colombianen hier naartoe.

Als je een koffie plantage wilt bezoeken, dan raad ik Don Elias aan. Zelf ben ik er niet geweest, maar anderen gaven aan dat je hierbij het gevoel hebt dat je echt bij de mensen thuis komt. Je bent 10.000 COP kwijt en de tour duurt ongeveer een uur. Don Elias ligt net achter de bekende koffie plantage El Ocaso. Beiden op 45-50 min lopen vanaf La Serrana. Je kunt hierna ook doorlopen naar het lager gelegen dorpje, hier lunchen en de bus terug nemen.

Het blijft zo leuk, loop je in de supermarkt en hoor je de nummers waar je normaal op danst. Of gewoon even een spontaan dansje op blote voeten met de jongen van de receptie. Geweldig!

Na een heerlijk ontbijt de volgende ochtend met gebakken ei, een broodje en pannenkoekjes, heb ik een goed gevulde bodem om een dag in de bergen te gaan wandelen in Valle de Cocora (De Cocoravallei). Vanaf het plein in Salento kun je een Willy nemen (zo heetten de 4×4 jeeps die als taxi’s rondrijden). Ze vertrekken als ze helemaal vol zitten. Dat houdt in dit geval in wanneer er 4-6 mensen in zitten en er 3-4 mensen achterop staan. Zo rijdt je nog zo’n 20 minuten naar de ingang van de vallei. Daar starten alle wandelingen die je kunt maken.

Een andere Nederlandse en ik hebben besloten de ronde te lopen van ongeveer 5-6 uur. Na twee uur enorm veel klimmen en over bruggetjes het water oversteken blijven we hier de enige op dit pad. We zijn aangenaam verrast, wel vinden we de klim echt enorm pittig. Het zonnetje doet zijn werk en het is zweten geblazen. Dan komen we een Canadees stel tegen die aangeven dat we verkeerd zijn gelopen, net als hun. Dat dit het pad is van een 5-daagse trektocht. Ai….. Dat betekent een heel eind weer stijl naar beneden.

Na een tijdje komen we een ander groepje tegen. We leggen uit dan wij verkeerd zijn gelopen en zij vertellen dat het pad wat daar naar rechts gaat eerst nog naar de top gaat en dan door de vallei met de waxpalmen naar beneden gaat. In totaal 2,5 uur en terug zou nog een uur zijn. Oké, we haken aan en weer is de klim over smalle paadjes behoorlijk stijl. Het wordt steeds stiller en met de eerdere klim al in de benen is het best een beetje bikkelen. We klimmen over hekjes en vervolgen ons pad. Sommige dieren zorgen voor grappige momenten. Zo horen we vanuit het regenwoud een geluid alsof er een rits wordt dichtgedaan. Geen idee welk dier dit geluid maakt, maar wij noemen hem de ritsvogel.

Ook komen we op dit smalle pad vijf paarden tegen (zonder zadel en zonder persoon). Het pad is echter zo smal dat we er niet langs kunnen en met de steile afgrond durf ik niet. Ik ben geen held met dieren, maar ja, we moeten toch iets. Ik overwin mijn angst en aai het voorste paard bemoedigend en besluit dat het slimst is om via de bergkant te passeren. We zijn met een groepje van 5 en de paarden ruiken denk ik onze angst. Uiteindelijk rennen er twee in galop langs ons, waar ik echt enorm van schrik. Maar goed, die liepen de goede kant op, nog drie paarden te gaan. Wanneer we die ook gepasseerd zijn, slaak ik een diepe zucht. Pfff, gelukt! Boven op de top staan we op 3000 meter hoogte. Niet veel later bereiken we een grasveld waar we een prachtig uitzicht hebben over de Valle de Cocora. We besluiten even wat uit te rusten en te eten. De andere drie hebben geen eten mee en dus delen wij onze lunchpakketten en zak met pinda’s en cranberries. Een schitterende picknick plek!

Niet veel later komen we op het ‘normale’ pad uit, dit is zo’n twee meter breed en goed te lopen. Met verschillende uitzichtpunten en fotomomenten besluiten we toch dit pad te verlaten en via de smalle graspaadjes door de vallei naar beneden te lopen.

Op de een op andere manier krijgen we het toch weer voor elkaar om nog onder het prikkeldraad door te moeten, maar daar is dan uiteindelijk toch het beginpunt van de vallei. We strijken neer bij het eerste de beste cafeetje om een welverdiend biertje te drinken. We hebben 6 uur gelopen, maar niet de officiële rond gedaan. Achteraf misschien wel prima, ik houd wel van een beetje anders dan anders.

Tip: Neem genoeg eten en vooral water mee. Daarnaast is het handig om ook een regenjas mee te nemen aangezien het weer ineens kan omslaan.

’s Avonds eten we bij ons hostel een heerlijke Mexicaanse maaltijd. Je kunt je hier voor opgeven en is zeer redelijk van prijs (17.000 COP). De tafels in de ontbijtzaal zijn helemaal opgedekt en er branden alleen een paar kaarsen. Het is super sfeervol en het eten is echt heerlijk! We hebben een gezellige tafel en kletsen net zo lang tot ons vriendelijk gevraagd wordt om buiten verder te kletsen.

De volgende ochtend besluit ik gelijk maar de volgende stap te nemen en te paard naar een waterval te gaan. Veel mensen raadden deze tocht aan en de paarden zien er zeer goed verzorgd uit. Ik ben uiteindelijk samen met een Amerikaanse man en onze gids Alfredo. De eerste tien minuten vraag ik me af waar ik aan begonnen ben. Respect voor alle paardrijdende mensen. Ik weet hoe ik moet sturen naar links en naar rechts en hoe ik het paard kan laten stoppen. Maar als blijkt dat we vooral in draf gaan, voel ik me zwaar ongemakkelijk. Nee ik geloof niet dat ik er als zo’n zak aardappelen uit zag, maar heel charmant is anders. Mijn zitbotjes heb ik nog nooit zo goed weten te zitten, maar opgeven komt niet echt in mijn systeem voor, dus hup.. doorgaan.

Bovenaan de berg hebben we prachtig uitzicht over het dal. Hier dalen we af via smalle paadjes en haarspeldbochten. Echt stijl naar beneden. Je kunt je voorstellen dat ik alsnog overweeg om af te stappen, maar ik heb me vervolgens maar gewoon stevig vastgehouden (brabbelde nog ’tranguilo’) en probeer me na een paar minuten iets meer te ontspannen. En dat is gelukt. Toegegeven, beneden aangekomen lukt dit nog net even iets beter, totdat we ineens de rivier ingingen. Met mijn camera in mijn hand klikte ik nog net waarna ik krampachtig mijn zadel vasthield. Het middelste stuk was diep, ik dacht serieus dat het paard ging zwemmen. Voeten omhoog en mijn camera proberen droog te houden. Gelukt! 😉

Hierna steken we nog een paar keer de rivier over en lopen we over smalle paadjes, door gras, rotsen, modder en door twee tunnels waarna we uitkomen bij de waterval. Opvallend was dat ik ging wennen aan het zitten en echt volop genoot. Want wat een prachtige natuur! Overgeven en vertrouwen op de kunsten van deze prachtige beesten. Waar ik stiekem toch ook wel een klein beetje mee te doen had, dus ik klopte af en toe bemoedigend in z’n hals. Geen idee of de boodschap ook zo werd ontvangen trouwens. Ik hoop het wel.

Bij de waterval kun je zwemmen, dit wist ik niet, dus in plaats van een frisse duik (water is 12 graden) heb ik de vele gekleurde vlinders bewonderd. Wauw, wat zijn er hier veel verschillende soorten! Prachtig! Hierna reden we dezelfde weg terug.

Een nieuwe ervaring, die ik naast dat ik deze nog een paar dagen fysiek met me meeneem 😉 niet zal vergeten.

Die middag gezellig zitten kletsen bij een Nederlands stel op hun priveterras. Je kunt bij La Serrana naast kamperen met een eigen tent, ook een tent huren. Een tent met een prachtig uitzicht en een normaal bed en kast en. erin. Glamping heet dat tegenwoordig toch? Gezellig met een biertje ophef terras en genieten van het uitzicht!

Daarna weer bij het hostel ‘meegegeten’, dit keer was het een barbecue. het vlees wordt al voor je gebakken en naast heerlijke salades maakt de jazzmuziek het tot een hele bijzondere sfeer. Knus, sfeervol en gezellig aan lange tafels. Ik houd ervan! Hierna nog even bij het kampvuur gezeten.

Morgenochtend verlaat ik deze voor mij zeer bijzondere plek. Bijzonder om verschillende redenen.. Op naar de stad Medellin, waar dit weekend het bloemenfestival van start gaat. Het schijnt een van de grootste festivals te zijn in Colombia, dus ben erg benieuwd en laat me graag verrassen! Ik wist het niet, hoorde dit toevallig gister, dus het voelt nu al als een mooie bonus!

Hilarische-ai-momentjes in Salento:
-Wanneer je in Colombia aan je blog werkt, je zeer regelmatig zomaar verrast wordt door grote vliegende insecten die op het licht van mijn beeldscherm afkomen.
-Wanneer je na 2 uur afzien erachter komt dat je verkeerd zit en dus terug moet.
-Wanneer je net comfortabel genoeg op een paard zit om een foto te kunnen maken, als het paard ineens de rivier instapt.