Oeganda #12 – thuis en hoe toen verder?

Zoals ik omschreef zat ik in een stormachtige fase van mijn lange relatie toen ik vertrok naar Oeganda. Op de terugweg wist ik dat het definitief klaar was.

En dus was het weerzien thuis emotioneel. Ik ben een dag heel verdrietig geweest en daarna kwam de rust. We hebben 6,5 mooie jaren gehad, soms loopt het gewoon anders dan je denkt..

Oeganda heeft me hierbij enorm helpen relativeren. Gezondheid, een dak boven je hoofd en lieve mensen om je heen. Dan ben je al zo rijk!

Het zorgen deed ik vol liefde en ik heb mezelf erover verbaasd hoe rustig en nuchter ik bleef onder de soms emotionele omstandigheden. Thuis werd ik wel nog even behoorlijk op de proef gesteld. Baby Eshther ging na mijn vertrek snel achteruit. En om dat op afstand te moeten volgen was zwaar. Ik voelde me machteloos. Ze heeft hard gevochten, maar is twee weken later helaas ook overleden. Zo bizar! Ik heb maar twee kaarsjes gebrand thuis.. Voor de beide tweelingzusjes..

Naast baby Esther heb ik de afgelopen jaren van verschillende kinderen (jong en wat ouder) en aunti’s gehoord dat ze het helaas niet hebben gered. Het leven in Afrika is hard. Ook in Nederland heb ik regelmatig te maken gehad met mensen die er nu niet meer zijn (jong en oud). En dus sta ik enorm achter de tekst: ‘Vier het leven elke dag..’ En dus verving ik het kunstwerk aan de muur van ‘ons’, we waren immers niet meer ‘ons’, voor onderstaand schilderij:

Mijn hand met het handje van baby Esther. Met daaronder in het Atessa (dialect in regio Soroti): ‘Nunu akony jari naginiparani..’ wat betekent ‘Vier het leven elke dag..’

Dit alles heeft me gevormd tot wie ik vandaag de dag ben.. En zo heeft iedereen zijn eigen ervaringen die je vormt tot wie je nu bent. En stiekem vind ik dat nou juist zo mooi…