Op weg #8 – ontmoeten en mijn persoonlijke ini-mini projecten

Wat bedoel ik met ontmoeten? Welke verschillende vormen van ontmoeten kom ik tegen? Wat spreekt me zo aan?

Ik houd van ontmoetingen. Ik ben me hier steeds bewuster van geworden en ik denk dat het reizen hier een grote rol heeft gespeeld. Op reis ontmoet je veel mensen. Komt dit omdat ik er dan meer voor open sta? Of omdat ik alleen reis? Een glimlach, een praatje, een groet of gewoon oogcontact. Het viel me op dat ontmoeten meer is dan elkaars taal spreken. En juist dat raakte me. 

In het buitenland begroet iedereen elkaar op straat, of je elkaar nu wel of niet kent. Dat vind ik fijn. Het heeft in mijn ogen (hoe toepasselijk 😉 iets te maken met elkaar zien en willen zien. Terug in Nederland na een reis, is het contrast best groot. Het is meer ieder voor. Gelukkig zijn er veel plekken waar men elkaar begroet, maar regelmatig draait iemand zijn hoofd weg of kijkt gewoon recht voor zich uit. Vaak uit onzekerheid en soms ook onbewust, daar ben ik van overtuigd. En met begroeten bedoel ik niet alleen de ‘Goedemorgen’ maar een knikje, een glimlach of gewoon oogcontact is ook prima. Ach, we zijn het hier in Nederland wellicht gewoon minder gewend. Of iemand heeft een minder fijne dag. Het is oké.

Persoonlijke ini-mini projecten.
En zo begon ik op een dag aan persoonlijke ini-mini projecten. Ik woon in het centrum van een klein stadje in Zeeland. Ik stap soms thuis de deur uit voor wat boodschapjes in de stad en neem me voor om iedereen die ik tegenkom te begroeten. Oprecht. Omdat ik er van overtuigd ben, dat wanneer je een echt oprecht gemeende glimlach geeft, hij pas aan zal komen bij een ander. Hoe ziet dit er dan uit? Ik loop door de stad, kijk iemand aan en geef een oprechte glimlach of een vrolijk ‘Hallo’. De reacties die ik terug krijg zijn heel verschillend. Van verbazing, tot wegkijken, tot ontdooien, tot een geweldige glimlach terug krijgen of in gesprek raken. Zo leuk!

A simple hello could lead to a million things.

Maar ook als ik in een winkel kom. Een vrolijke binnenkomst of een glimlach, opmerking of vraag bij de kassa of naar een andere klant is zoiets kleins, maar je voelt de sfeer veranderen. In de supermarkt is ook een leuke. Gewoon met een vrolijk hoofd in de rij gaan staan. Iedereen kijkt wat om zich heen, leuk om eens te observeren vond ik en daar zelf blij en in rust te staan alsof een paar minuten meer of minder niet uitmaakt. Meestal ontvang ik een leuke blik of een glimlach. Dat soort kleine dingen maakt me blij!

Het is de kunst om van toevallige ontmoetingen iets moois te maken.

Realistisch.
Nee, dit doe ik niet altijd. Ik heb ook wel eens een baaldag en kijk dan gewoon even niet vrolijk. Ik zit soms in de trein ook bewust met oordopjes in en op mijn telefoon. Mezelf juist even afsluiten van alles en iedereen. Of ik ben gewoon in gedachten. Laatst nog, ik had gewoon een vrolijke dag en stak een straat over, in gedachten. Blijkbaar vond de meneer op de fiets dit iets minder fijn en zei op 30 centimeter afstand, zachtjes, maar hard genoeg om te kunnen horen: ‘Chagrijn!’ Mijn wenkbrauwen schoten verbaasd omhoog! ‘Huh?’ Die opmerking krijg ik niet vaak. En ik dacht ‘Nee, het was in gedachten zijn hoor meneer.’ Toch even het gevoel van belediging en de behoefte voelen om me te verdedigen. En gelijk daarna moest ik grinniken, want ja, dat weet hij natuurlijk niet. Dit is denk ik wat er vaak gebeurt, mensen zijn in gedachten en helemaal niet bezig met anderen. En er wordt geoordeeld op basis van wat men ziet.

Eerste indruk.
De eerste indruk is daarom essentieel. Laatst luisterde ik een podcast en hierin werd de tip gegeven: Leer je zelf aan om iedere keer als je onder een deurpost loopt een glimlach op je gezicht te hebben. De kans dat aan de andere kant van de deur je iemand voor de eerste keer ziet, is groot. Zo vergroot je de kansen op een positieve eerste indruk. Ik kan helemaal geïnspireerd raken door zulke kleine tips. Het zit nog niet in mijn systeem, maar zo nu en dan oefenen kan geen kwaad.

Andere vormen.
Naast de echt fysieke ontmoetingen, geniet ik ook ontzettend van een ontmoeting op afstand. Een kaartje met een lieve persoonlijke tekst of een onverwachts mailtje of vrolijk appje. Allemaal contact. Dansen is voor mij ook een prachtige vorm van contact, maar daar ga ik in een ander blog verder op in. En waar ik ook altijd heel blij van wordt, is een speciale vorm van contact op afstand. Op de snelweg. Dat als je met bekenden achter elkaar rijdt en de een slaat af en de ander gaat rechtdoor. De een knippert even met zijn groot licht en de ander laat zijn alarmlichten even knipperen. Stom misschien, maar daar wordt ik echt onwijs vrolijk van. Alsof de auto even knipoogt. (Ja, ik ben wel echt 32 😉

Geïnspireerd raken door toevallige ontmoetingen. Of zijn ze niet toevallig? Ik kan hier uren over door filosoferen. Ik geloof in ieder geval in de volgende uitspraak:

We ontmoeten mensen niet bij toeval. Ze kuisen ons pad voor een reden.

Genoeg voor nu. Ik denk tijdens het typen van dit blog aan een paar van mijn verassende gesprekken met mooi-mens-ontmoetingen. Zoals in het vliegtuig over spruitjes, in de trein over mij en mijn leren broek naar aanleiding van de vraag ‘Ben je net zo stoer als je broek?’, op een trapje in Nepal over normen en waarden, in Sri Lanka over de vrijheid van de vrouw, op stagebezoek over geïnspireerd raken, na het geven van een dansles over het leven en tijdens mijn verblijf in een Bed & Breakfast in Drenthe over sfeer en creativiteit.

Volgende week meer over mijn korte verblijf in Drenthe een paar weken geleden..