Wat er gebeurt als mijn hart sprongetjes maakt? Ik bruis! En dat valt anderen ook op.. Ook op mijn werk. Wat doe je dan?
En hoe reageerden mijn ouders, broer en vriendinnen? Ken je dat? Je gaat iets aan je ouders vertellen enje weet eigenlijk al precies hoe ze gaan reageren. Iets met een appel en een boom 😉 Ik besef me hoe waardevol en bijzonder het is als je zo gesteund wordt door je ouders in de keuzes die je maakt. Niet alleen nu.
Zowel mijn broer als de vriendinnen om mij heen reageerden verrast en niet verrast tegelijk. Ja, ze vinden het allemaal echt iets voor mij en huh, waar komt dit nu ineens vandaan. Wat het verder in gaat houden wordt nog een beetje vermeden, al kwamen de spontane ‘Hoe zit het dan met …’ en ‘Dan kunnen we niet meer …’ of een diepe zucht ook voorbij.
Daarnaast heb ik het geluk dat ik een hele fijne werkplek heb, waar ik een enorme band heb met veel van mijn collega’s. Ik vertel dus alles, zo ook donderdag aan mijn naaste collega’s over het appje en mijn knopje droom die is ingedrukt. Als andere collega’s aan je vragen: ‘Zo, jeetje jij straalt helemaal, wat is er aan de hand?’ wat geef je dan voor antwoord? Ik hoef daar niet over na te denken, ik ben een open boek en heb eerlijkheid en transparantie hoog staan. Ik geef dus gewoon antwoord.
Even if you live your life as a open book, people will still wonder which pages have secret massages.
Maandag besloot ik dit ook bij mijn directeur neer te leggen. ‘Dit plan is bij me ontstaan, ik wil graag verder onderzoeken hoe of wat.’ Zo ging het over onbetaald verlof, na wat uitzoekwerk en navragen blijkt dit in het onderwijs geen optie te zijn, je bent per maand nog steeds een bedrag met vier cijfers kwijt. Dan blijft er nog maar een optie over en dat is ontslag. Soms is het ook makkelijk om geen ingewikkelde keuzes te hoeven maken. Ik heb dit in een tweede gesprek aangegeven en erbij gezegd dat ik pas over een jaar de definitieve keuze zal maken, maar.. ze kennen me inmiddels. Als er eenmaal iets in mijn hoofd zit..
Niet iedereen vindt het verstandig zulke plannen gelijk kenbaar te maken, zeker niet op je werk. Bij mij op mijn werk is deze ruimte er gelukkig, maar wat nog belangrijker is: ik kies er voor om te zijn wie ik ben. Open en transparant. Ik zal tot mijn laatste werkdag mijn uiterste best blijven doen, daar twijfel ik niet aan, maar ik kan gewoon niet tegen het gevoel van informatie achter houden.
En ondertussen was daar nog steeds de leuke man. We zagen elkaar niet meer in deze tijd, maar als we elkaar spraken werd het enthousiasme nog wat aangewakkerd. Zo volgde hij wat instagram accounts van stellen die in busjes de wereld over gaan enz. Het voelde goed en toch werd het contact minder en minder..
Reden tot paniek?
